In ieder van ons schuilt een ontembare kracht, een natuurlijke drang die ons voortstuwt: Physis. Dit is niet zomaar een mooi woord; het is onze innerlijke 'groei-motor', vergelijkbaar met een zaailing die vastberaden door een barst in het beton breekt om bij het zonlicht te komen. Physis is die rauwe, pure energie die ons dwingt om onszelf te overstijgen, zelfs als het leven ons tegen de grond slaat.
Stel je die zaailing voor, groeiend tegen alle verwachtingen in. Dat is Physis in actie. De bron van deze kracht blijft een mysterie. Het is een van die dingen die we misschien nooit helemaal zullen snappen, maar dat maakt het niet minder reëel.
Deze blog duikt diep in de essentie van Physis en de impact ervan op therapie en coaching. We verkennen hoe we, door onze inherente kracht en gezondheid te herkennen en te benutten, een leven kunnen leiden dat niet wordt beperkt door labels of diagnoses. We bekijken hoe een verschuiving in focus, van fixeren op problemen naar het koesteren van onze kracht, niet alleen onze zelfperceptie verandert, maar ook hoe we de wereld en zijn uitdagingen aanpakken.
De littekens van afwijzing en de erkenning van groei

Heb je ooit een oude boom gezien, vol met knoesten en littekens, maar toch trots en stevig staand? Zo'n boom vertelt een verhaal, niet alleen van de schade die hij heeft doorstaan, maar ook van zijn onstuitbare drang om te groeien en te bloeien, ongeacht de omstandigheden. Mensen zijn niet anders. Velen van ons dragen de littekens van afwijzing – soms diep en pijnlijk. Maar wat vaak over het hoofd wordt gezien, is de stille, onzichtbare groei die plaatsvindt binnenin.
Het is gemakkelijk om jezelf te zien als beschadigd of gebroken, vooral als de afwijzing die je ervaren hebt, diep en doordringend was. Maar hier is de twist: terwijl je worstelde, terwijl je jezelf beetje bij beetje weer opbouwde, heb je iets opmerkelijks ontwikkeld – een soort innerlijke spierkracht. Deze kracht is niet zichtbaar als een spierbundel of een medaille, maar het is net zo echt en krachtig.
Velen van ons herkennen deze kracht niet in onszelf. We zijn zo gefocust op onze littekens en het 'herstellen' van wat we als onze tekortkomingen zien, dat we de buitengewone veerkracht die we hebben ontwikkeld negeren. Het is als een plant die groeit door een scheur in de stoep; het is de stille, maar ongelooflijke kracht van Physis – die natuurlijke, levensbevestigende energie die ons voortstuwt, zelfs als de omstandigheden verre van ideaal zijn.
Het herkennen van deze kracht in onszelf is cruciaal. Het verandert het verhaal van 'ik ben beschadigd' naar 'ik ben veerkrachtig'. En met deze verschuiving komt een nieuw perspectief, een nieuwe manier om naar onszelf en onze plaats in de wereld te kijken. Het is tijd om onze interne verhalen te herschrijven, om de onzichtbare groei die we hebben doorgemaakt te erkennen en te vieren.
De misvatting van voortdurend herstel
Het is een verhaal zo oud als de tijd zelf: de onophoudelijke zoektocht naar 'herstel', naar het 'fixen' van onszelf. Maar wat als ik je vertel dat je misschien al sterker bent dan je denkt? Dat je, terwijl je zo druk bezig was met het lijmen van de scherven van jezelf, eigenlijk een prachtig mozaïek hebt gecreëerd, vol kleur en karakter?
We leven in een wereld die geobsedeerd is door het idee van 'heel zijn', maar ironisch genoeg, is het vaak onze gebrokenheid die ons uniek maakt, die ons diepte en veerkracht geeft. Het probleem ontstaat wanneer we ons zo vastklampen aan het idee van 'herstel', dat we niet zien dat we misschien al lang 'genoeg' zijn.
Het is tijd om de cyclus van zelfherstel te doorbreken en te beseffen dat we niet eeuwig een bouwplaats hoeven te zijn. In plaats van constant te graven in de ruïnes van ons verleden, kunnen we kiezen om te bouwen met wat we al hebben – een fundament van kracht, een geschiedenis van overleving en een ongekende veerkracht.
De echte reis begint niet bij het herstellen van wat was, maar bij het omarmen van wat is. Het gaat erom de moed te vinden om je eigen ding te doen, om trouw te blijven aan wie je bent, zelfs als de wereld je vertelt dat je anders moet zijn. Het gaat om het trotseren van afwijzingen, niet door jezelf te pantseren tegen de buitenwereld, maar door zoveel vertrouwen te hebben in je eigen kracht en waarde dat de meningen van anderen je niet langer definiëren.
Kinderen zijn biologisch geprogrammeerd om de goedkeuring van hun ouders te zoeken, maar als volwassenen hebben we de kracht om onze eigen paden te kiezen, om te beslissen wie en wat we toestaan om invloed op ons te hebben. De afwijzing die we als volwassenen ervaren, kan pijnlijk zijn, maar het heeft niet dezelfde vernietigende kracht als die uit onze kindertijd – tenzij we het die macht geven.
De echo's van het verleden en de realiteit van het heden
Het verleden kan resoneren als een echo in een lege hal, soms zachtjes, soms overweldigend luid. Het kan ons achtervolgen met herinneringen aan oude wonden en verloren momenten. Maar een echo is slechts een weerkaatsing, niet de oorspronkelijke gebeurtenis. Het is de herinnering, niet het moment zelf, en het is aan ons om te beslissen hoeveel macht we over onze huidige zelf laten uitoefenen.
We zijn nu volwassen, uitgerust met de vaardigheden en het inzicht om alternatieve vormen van zorg te zoeken en te vinden. We kunnen op onszelf vertrouwen, en wanneer nodig, kunnen we terugvallen op een netwerk van kennissen, vrienden, geliefden, en ja, zelfs professionals, ziekenhuizen en sociale vormen van ondersteuning. We zijn niet meer dat hulpeloze kind dat afhankelijk is van de goedkeuring van ouders. We hebben het vermogen ontwikkeld om ons eigen vangnet te creëren.
Deze realisatie is krachtig. Het erkent dat, hoewel de echo's van ons verleden deel uitmaken van ons verhaal, ze niet ons huidige script hoeven te dicteren. We hebben de kracht om nieuwe echo's te creëren, die van liefde, acceptatie en succes, die ons huidige leven kunnen vullen met harmonie en vreugde.
Onze volwassenheid stelt ons in staat om verantwoordelijkheid te nemen voor ons eigen welzijn. Dit betekent dat we bewust kunnen kiezen hoe we reageren op de echo's van het verleden. We kunnen ervoor kiezen om ze te laten verstommen en ons te richten op het creëren van een leven dat resonant is met wie we zijn geworden, niet met wie we waren.
We zijn niet langer een echo van het verleden, maar een originele stem in het nu. Een stem die krachtig en duidelijk is, die ons vermogen toont om te overleven, aan te passen en te gedijen. We zijn de auteurs van ons eigen verhaal, schrijvend met een pen gevuld met de inkt van onze opgedane wijsheid, kracht en veerkracht.
De rol van therapie: ondersteuning, niet stigmatisering
Therapie is meer dan alleen maar aanwezig zijn; het vereist een vakmanschap dat dieper gaat. Een bekwaam therapeut weet hoe hij cliënten kan begeleiden naar zelfregulatie, dikwijls na een essentiële periode van co-regulatie, waarbij therapeut en cliënt samenwerken in een dans van geven en nemen. Maar zonder gedegen expertise en een aanzienlijke mate van zelfinzicht kan een therapeut, hoe goedbedoeld ook, averechts werken. Het (goedbedoeld) toeschrijven van een pathologie of diagnose kan soms meer een valkuil dan een hulpmiddel zijn, leidend tot versterkte afhankelijkheidsrelaties of zelfs het onbewust creëren van co-afhankelijkheid.
Het vinden van de juiste balans tussen ondersteuning bieden en zelfstandigheid bevorderen is een delicate kunst. Het doel is om cliënten niet alleen te helpen de echo's van hun verleden te dempen, maar hen ook te begeleiden bij het creëren van hun eigen, nieuwe geluid. De kern van therapie moet empowerment zijn, niet de cliënt in een hokje stoppen. Dit houdt in dat zij hun eigen unieke manieren vinden om zichzelf te begrijpen en te genezen, of dat nu via cognitieve therapie voor hun gedachten is, lichaamswerk voor fysieke bewustwording, of een mix van methodes zoals Gestalt of systemische therapie die verschillende aspecten van hun ervaring samenbrengt.
Elke persoon is uniek, en de reis naar genezing is dat ook. Er is geen universele oplossing die voor iedereen werkt. De echo's van het verleden kunnen luid en ontwrichtend zijn, ons tot op de kern schudden. Toch, met de juiste ondersteuning, kunnen we leren ze te gebruiken als een springplank naar kracht en zelfontdekking. We zijn niet langer alleen de weerklank van onze vroegere zelf; we zijn de originele stem die krachtig en met resonantie spreekt, klaar om een nieuw geluid te creëren dat past bij wie we nu zijn, met alle kracht en veerkracht die we bezitten.
Afwijking of uniciteit? de kracht van persoonlijke eigenheid
We leven in een tijdperk waarin labels en hokjesdenken bijna een reflex zijn geworden. Maar 'normaal' is geen absolute waarde; het is een spectrum, een reeks van kleuren die samen het menselijk palet vormen. Een diagnostisch label kan een nuttig startpunt zijn voor begrip, maar het is niet het hele verhaal. Mensen zijn oneindig complexer dan de categorieën die we bedenken, en elk individu heeft een uniek verhaal dat verder reikt dan de oppervlakte.
De essentie van therapie ligt niet in het benadrukken van onze afwijkingen van een willekeurige norm, maar in het waarderen van onze unieke eigenschappen. Het is een proces dat onze verschillen niet alleen omarmt, maar ook viert, en onderzoekt hoe deze ons sterker, veerkrachtiger en authentieker maken.
Therapie moet een ontdekkingsreis zijn, een pad naar zelfacceptatie. In plaats van ons te conformeren aan een standaard van 'normaal', worden we uitgenodigd om ons authentieke zelf te zijn, een pad te bewandelen dat werkelijk resoneert met onze eigenheid. Hierin ligt de ware groei: niet binnen de grenzen van een gestandaardiseerd kader, maar in de uitgestrektheid van ons volledige potentieel.
In de therapeutische ruimte hebben we de kans om de ketenen van verouderde labels te verbreken en verder te kijken dan wat als 'abnormaal' wordt beschouwd. Samen met onze therapeuten kunnen we werken aan een nieuwe definitie van welzijn die persoonlijk en uniek is voor ons. Het is een proces waarin we niet alleen leren om in harmonie te zijn met onszelf, maar ook om de rijkdom van onze persoonlijke ervaring te waarderen en te benutten.
Dus laten we stoppen met het zoeken naar 'normaal' en in plaats daarvan de rijkdom van onze persoonlijke eigenheid omarmen. Ja, pathologieën bestaan en instrumenten zoals de DSM-5 hebben zeker hun plaats in het begrijpen van psychische aandoeningen. Echter, deze instrumenten hebben ook hun beperkingen en kunnen mensen onterecht in hokjes plaatsen, wat leidt tot onnodige stigmatisering en overdiagnose.
Ieder van ons heeft zijn eigenaardigheden en een unieke manier van zijn, en dat is meer dan alleen acceptabel – het is prachtig. Het is tijd om de diversiteit van het menselijk bestaan te vieren en te erkennen dat ieder van ons, met al onze zogenaamde afwijkingen, een vitaal deel vormt van het prachtige menselijk mozaïek.
Door de rijkdom van onze eigen unieke verhalen te verkennen en te omarmen, kunnen we een vollediger en authentieker beeld van onszelf ontwikkelen. Dit stelt ons in staat om verder te kijken dan de beperkende labels en om de volledige omvang van onze menselijkheid te omarmen. In therapie, en in het leven, is de grootste reis die van het ontdekken van ons eigen, unieke zelf – een reis die ons brengt naar een plek van zelfacceptatie, zelfliefde en uiteindelijk, naar een diepere en rijkere ervaring van het leven zelf.
Comments